جشن نیلوفر که به تازگی اسمش سر زبان‌ها افتاده و اگر همین الان در
اینترنت جستجو کنید، نتایج محدودی درباره‌اش پیدا می‌کنید، جشنی مربوط به
دوره ایران باستان است که گویا بعد از ورود اسلام به ایران هم برپا می‌شد
اما کم کم به دست فراموشی سپرده شد و دیگر خبری از آن نیست. هرچند که
می‌گویند جشنی شبیه به آن به اسم جشن اول تابستان در بعضی از شهرهای ایران
برگزار می‌شود. اگر برای شما هم سوال شده که جشن نیلوفر چه روزی است و گل
نیلوفر در این جشن چه نقشی دارد، این مطلب
اسمارتیز را حتما بخوانید تا جواب
سوال‌تان را بگیرید.
از نقش‌های پرتکرار تخت جمشید، نقش گل نیلوفر آبی یا لوتوس است که در دست سربازان و هدیه آورندگان می‌بینید.
خردادروز تیر: جشن نیلوفر
اگر
با فلسفه‌ی جشن‌های ایران باستان و گاهشماری گاهنباری آشنا باشید،
می‌دانید که هر روز از سال در دوره ایران باستان به اسمی نام‌گذاری می‌شد،
یعنی هر روز اسم مخصوص خودش را داشت. جشن نیلوفر هم گویا یکی از همین
جشن‌ها بوده که در خردادروز ماه تیر (روز 6 تیر) برگزار می‌شد که به
احتمال زیاد مقدمه و پیش جشنی برای جشن تیرگان بود.
“خلاف تقویم امروزی که هر سال براساس 12 ماه خورشیدی
30 و 31 روزه تعریف می‌شود، در تقویم ایران باستان، هر سال شامل چهار فصل و
نیم فصل بود که هر کدام بازه زمانی و مهم‌تر از آن جشن مخصوص خودشان را
داشتند: جشن میانه تابستان، میانه پاییز، میانه بهار یا پایان پاییز.”
باید
به نکته‌ی مهمی در این زمینه اشاره کنیم و آن هم این که متاسفانه به جشن
نیلوفر فقط در یک اثر مکتوب اشاره شده: کتاب آثار الباقیه از ابوریحان
بیرونی.
ابوریحان بیرونی و کتاب آثار الباقیه
ابوریحان بیرونی
وقتی 20 سالش بود (سال 390 و 391ه.ق) در دربار سلطان قابوس گرگان اقدام به
مطالعه و جمع‌آوری اطلاعات و تقویم فرهنگ‌های مختلف کرد و نتیجه مطالعاتش
را در کتابی به اسم آثار الباقیه عن القرون الخالیه ثبت کرد؛ یعنی کتاب
«اثرهای مانده از سده‌های گذشته». در این کتاب او راجع به جشنی صحبت کرد به
اسم جشن نیلوفر. با این حال اطلاعات کاملی از چگونگی انجام جشن و جزئیات
بیشترش ننوشت. فقط به این موضوع اشاره کرد که جشن نیلوفر در خردادروز
تیرماه در ایران باستان برگزار می‌شود. بعد از کتاب ابوریحان، دیگر اثری از
اسم جشن نیلوفر در کتاب‌های تاریخی پیدا نمی‌شود. به خاطر همین است که
بعضی از محققان می‌گویند ممکن است جشن نیلوفر تا قرن 4 ه.ق یعنی زمانی که
ابوریحان زندگی می‌کرده، نام و یادش زنده بوده یا شاید هم برگزار می‌شده.
چرا نیلوفر؟
گل
نیلوفر (نیلوفر آبی، لوتوس، سوسن شرقی) از مهم‌ترین گیاهانی است که در
ایران باستان ارج و قرب زیادی داشت. تا جایی که نقش آن را روی نقش
برجسته‌های تخت جمشید و حتی روی سکه‌ها هم می‌بینیم. براساس چیزی که در
کتاب مهم و معروف بُندَهش آمده، گل نیلوفر متعلق به ایزدبانوی آناهیتا است و
از طرف دیگر نماد پاکی و نیالودگی هم هست.
گل لوتوس یا نیلوفر آبی
نیلوفر
همیشه لابلای آب مرداب و گل و لای رشد می‌کند اما همیشه تمیز و پاک است و
هیچ آلودگی روی گل و برگ‌هایش نمی‌بینید. از طرف دیگر، آناهیتا چون
ایزدبانوی آب‌هاست با گل نیلوفری که دائما در آب است، ارتباط تنگاتنگی
دارد. بنابراین شاید جشنی که ابوریحان بیرونی از آن صحبت می‌کند، با توجه
به ارتباط نیلوفر و آناهیتا کنار آب برگزار می‌شده.
جشن اول تووستونی
با
اینکه جشن نیلوفر دیگر برگزار نمی‌شود اما در بعضی از جاهای ایران مثل
فراهان، محلات و خمین جشنی به اسم جشن اول تابستانی یا به زبان خودشان اول
تووستونی هست. البته زمان این جشن روز 13 تیرماه است و به جشن
آب پاشونک هم
معروف است. این جشن که به مناسبت آغاز تابستان است با رفتن به صحرا و
پاشیدن آب به همدیگر برگزار می‌شود.